Katedra Mariawicka
Świątynia Miłosierdzia i Miłości
Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku – wybudowana została z inicjatywy św. Marii Franciszki Kozłowskiej w latach 1911-1914. Poza kościołem w skład kompleksu budynków wchodzi także klasztor – siedziba władz Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Świątynię i klasztor wzniesiono w stylu neogotyku angielskiego na planie litery E.
ul. Kazimierza Wielkiego 27a
09-400 Płock
tel. +48 (24) 262 30 86
http://www.mariawita.pl
Tuż za bramą dobrzyńską, na przedmieściu zwanym jerozolimskim, od XIII w. do 1775 roku, istniała kaplica pw. św. Filipa i Jakuba. Na terenie tym znajdował się dom, w którym w 1887 roku zamieszkała wraz z kilkoma siostrami tajnego zgromadzenia klarysek Feliksa Maria Kozłowska. Utrzymywały się one z pracowni haftu i bieliźniarstwa. Wokół mateczki Kozłowskiej utworzył się ruch religijny zrzeszający zarówno duchownych, jak i świeckich, który w 1906 roku odłączył się od kościoła katolickiego, tworząc kościół mariawitów.
Katedra Kościoła Starokatolickiego Mariawitów – Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku została wybudowana w latach 1911-1914 z inicjatywy św. Marii Franciszki Kozłowskiej. Poza kościołem w skład kompleksu budynków wchodzi także klasztor – siedziba władz Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, który otacza ogród i rozległy park. Świątynię i klasztor wzniesiono w stylu neogotyku angielskiego na planie litery E (od strony Wisły) i litery F (od strony ulicy). 15 sierpnia 1914 odbyło się uroczyste poświęcenie świątyni. Katedrę wraz z klasztorem zaprojektował ówczesny biskup M. Michał Kowalski.
Katedra mariawicka w Płocku początkowo nosiła nazwę Nieustającej Adoracji Ubłagania. Od 15 sierpnia 1918 r. nazywa się Świątynią Miłosierdzia i Miłości – w myśl słów, które tego dnia podczas porannej Mszy Świętej usłyszała w duszy błogosławiona Maria Franciszka.
W latach dwudziestych na wieżach świątyni zamontowano zegar i dzwony, które co godzinę wygrywały melodie pieśni eucharystycznych. Po II wojnie światowej, w 1947 roku, dzwony zostały zdjęte, gdyż ich ciężar mógłby spowodować zawalenie się wieży.
W trakcie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej świątynia była otwarta dla wiernych i odbywały się w niej nabożeństwa. Niemcy trzykrotnie próbowali odebrać klucze – bezskutecznie.
Siostry zakonne Mariawitki, które żyły w Zgromadzeniu założonym przez Feliksę Marię Franciszkę Kozłowską w 1887 roku, prowadziły w Płocku ochronkę, przedszkole, szkolę powszechną, piekarnię, wytwórnię wód gazowanych, bieliźniarnię i inne zakłady usługowe. Ponadto pomagały kapłanom mariawickim w ich pracy wykonując czynności katechetek, zakrystianek i organistek. Z wysokiego poziomu artystycznego słynęła prowadzona przez nie pracownia hafciarska. Powstało w niej wiele znanych dzieł sztuki hafciarskiej, w tym słynne obrazy: „Święta rodzina” autorstwa Marii Heleny Kolety Kotylińskiej, „Proroctwo Izajasza” autorstwa Marii Ładysławy Henzel, „Pejzaż Szwajcarski” autorstwa Apolonii Marii Serafiny Łęckiej.
Świątynia to trójnawowa bazylika zbudowana na planie prostokąta, z wyższą nawą środkową. Fronton katedry wieńczą trzy wieże, a od strony ogrodu kopuła, na szczycie której znajduje się monstrancja z adorującymi aniołami. Wokół kopuły widnieje napis: „Adorujmy Chrystusa Króla panującego nad narodami”.
W katedrze jest tylko jeden ołtarz, na którym wystawiany jest do adoracji Przenajświętszy Sakrament. Nad ołtarzem znajduje się konfesja wsparta na czterech filarach, a na niej tiara papieska i dwa skrzyżowane klucze. Jest to symbol najwyższej władzy, którą oddaje się Utajonemu w Eucharystii Panu Jezusowi Chrystusowi. Wyznawcy mariawityzmu nie uznają bowiem dogmatów o nieomylności i prymacie papieża.
Prezbiterium świątyni zwieńczono czteroboczną kopułą, a piętro zabudowano trójdzielnym chórem – w jego centralne j części znajdują się jedenastogłosowe organy wykonane w 1970 roku. Nawy boczne w katedrze są oświetlone wysokimi, ostrołukowymi oknami. Kościelne ławy, drzwi i podłoga są wykonane z drewna dębowego. Wnętrze utrzymane jest w kolorystyce bieli, złota i kości słoniowej.
W pomieszczeniu klasztornym, w którym mieszkała błogosławiona Mateczka Kozłowska, urządzona jest Izba Pamięci, tzw. Celka Mateczki, w której zgromadzone są pamiątki związane z jej osobą.
Groby – założycielki mariawityzmu i biskupów mariawickich – znajdują się w podziemiach klasztoru, tuż pod prezbiterium.
Każdego roku, 15 sierpnia, w rocznicę poświęcenia Świątyni, do Płocka przybywają pielgrzymi z wszystkich parafii mariawickich. Wówczas w płockiej świątyni odbywają się m.in. uroczystości konsekracyjne biskupów.
Źródło: www.mariawita.pl