Szpital Świętej Trójcy
W 1405 r. księżna Aleksandra, żona Ziemowita IV, siostra Jagiełły, ufundowała drugi w mieście klasztor dla zakonu dominikanów. Wzniesiono kościół pw. św. Trójcy, z klasztorem i szpitalem dla ubogich. Szpital św. Trójcy istnieje nieprzerwanie 600 lat.
Tadeusza Kościuszki 28,
09-400 Płock
W 1405 r. księżna Aleksandra, żona Ziemowita IV, siostra Jagiełły, ufundowała drugi w mieście klasztor dla zakonu dominikanów. Wzniesiono kościół pw. św. Trójcy, z klasztorem i szpitalem dla ubogich.
W 1729 r. zarząd szpitala przejęły władze miasta. W 1784 r. biskup płocki Michał Jerzy Poniatowski opiekę nad nim powierzył Siostrom Miłosierdzia Św. Wincentego á Paulo i ulokował w gmachu po zlikwidowanym kolegium jezuickim. w 1836 r. Siostry zakupiły klasycystyczną kamienicę z końca VXIII w. na przedmieściu wyszogrodzkim w sąsiedztwie szpitala i koszar wojsk rosyjskich, rozlokowanych w dawnym klasztorze norbertanek.
Po pierwszej wojnie światowej obie palcówki zostały połączone. W 1945 r. szpital upaństwowiono, mimo to zakonnice opiekowały się chorymi jeszcze do 1963 r., kiedy zostały usunięte.
Na dziedzińcu znajduje się budynek z mansardowym dachem, pochodzący z końca XVIII w. Pierwotnie był to drewniany pawilon, znajdujący się pośrodku ogrodu norbertanek. Po usunięciu sióstr zakonnych w 1819 r. odbywały się w nim spotkania loży masońskiej, założonej przez oficerów rosyjskich. Po 1989 r. szpital powrócił do historycznej nazwy.
Szpital św. Trójcy istnieje nieprzerwanie 600 lat.
źródło: ”Przewodnik Płock” wyd. Płocki Instytut Wydawniczy
Galeria zdjęć